روزنامه سپید | اخبار 9 | 11 آبان 1393 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d34882
تحقیقات نشان می‌دهد واریانت‌هایی در دو ژن در مجرمان فنلاندی محکوم به جرایم متعدد، به شکل معنی داری شایع‌تر از جمعیت عادی هستند.
یری تیهونن از انستیتوی کارولینسکای استکهلم سوئد و همکارانش می‌گویند مطالعات آماری نشان می‌دهد که 5 تا 10 درصد جنایت‌های خشونتآمیز افراطی در فنلاند می‌تواند به این دو واریانت نسبت داده شود؛ این دو واریانت ژن‌های تولید کننده مونوآمین اکسیداز Aو(MAOA) و CDH13 - یک مولکول عصبی متصل به غشا - را تحت تاثیر قرار می‌دهند. مجرمانی که در 10 یا تعداد بیشتری از جرائم خشونتآمیز دخیل بودند، نسبت به افرادی که در مطالعات جمعیتی فنلاند به عنوان جمعیت عادی به حساب می‌آیند، به احتمال بیشتری دارای یک یا تعداد بیشتری واریانت‌های مربوط به دست دادن عملکرد در ژن MAOA یا واریانتی به نام rs11649622 در ژن CDH13 هستند. متخلفانی که در جرائم خشونتآمیز شرکت نداشتند، نسبت به نمونه‌های جمعیت عادی، افزایش معنی‌داری در خطر داشتن این واریانت‌ها نشان ندادند.
در گزارش این محققان که به صورت آنلاین در ژورنال Molecular Psychiatry منتشرشد، آن‌ها اذعان کردند که جرم پدیده‌ی پیچیده‌ای است که در اثر دو عامل ژنتیکی و محیطی شکل می‌گیرد.
اما این امر به این معنی نیست که عوامل ژنتیکی موثر قابل تشخیص نیستند. تیهونن و همکارانش نوشتند: «در حالی که عوامل متعدد پیچیده‌ای مانع از تحقیق در زمینه‌ی ژنتیکی جرم یا رفتارهای خشونتآمیز شده است، با تمرکز روی فنوتیپ‌های افراطی نتایج محکم‌تری حاصل می‌شود. در بررسی‌های ما میان rs1164962 (واریانتی در ژن CDH13) و ژنوتیپ‌های MAOA و تعداد جنایات خشونتآمیز ارتباط مستقیمی نشان داده شد. استفن مونتگمری مدیر روانپزشکی قانونی در دانشگاه وندربیلت در این باره گفت این مطالعه از این نظر که ژن‌های موثر در رفتارهای خشونتآمیز با زمینه‌ی احتمالی زیستی را مشخص می‌کند جالب‌توجه است. با این وجود مونتگمری که در این مطالعه شرکت نداشته است، می‌گوید با توجه به خطر نسبتا پایین قابل انتساب به جمعیت در این مطالعه، نتایج آن کاربرد عملی فوری ندارد، چرا که در بسیاری از افرادی که دارای این الل‌ها هستند، سابقه‌ای از خشونت دیده نشده است و خیلی از افراد خشن هم دارای این الل‌ها نیستند. تیهونن وهمکارانش در فاز اولیه این تحقیق، نتایج حاصل ازمطالعه‌ی 215 نفر از افراد فاقد جرائم خشونتآمیز و 622 نفر محکوم به این جرائم را بررسی کردند. فاز بعدی شامل مطالعه روی گروهی از 84 مجرم که 10 یا تعداد بیشتری از جرائم خشونتآمیز مرتکب شده و «جانیان بسیار خشن» بودند. این جرم‌ها شامل انواع قتل و اقدام به قتل بود. افرادی که صرفاٌ مرتکب جرائم جنسی شده بودند، از این مطالعه حذف شدند.
سپس محققان مطالعات خود را در یک کوهورت دوم از مجرمان شامل 114 قاتل که به خاطر مکرر بودن ارتکاب جرم تحت ارزیابی روانپزشک قانونی قرار گرفته بودند، تکرار کردند. این بار جمعیت متفاوتی به عنوان گروه کنترل به کار گرفته شد. این یافته که برخی از واریانت‌های MAO/CDH13 در برخی از جانیان خشن حرفه‌ای رایج‌ترند، در ابتدا از یک آنالیز کل ژنوم به دست آمد که یک نمونه نظرخواهی در جمعیت را به عنوان گروه کنترل استفاده کرده بود. یک یافته منفی قابل در مطالعه تیهونن و همکارانش این بود که این ارتباط ژنتیکی فقط در جرائم خشونتآمیز دیده می‌شد، و به طور قابل‌توجهی با سوء مصرف مواد یا به طور کلی با اختلالات شخصیت جامعه‌ستیزی (antisocial) ارتباطی ندارد.
این پژوهشگران می‌گویند ارتباط بین رفتارهای خشونتآمیز و از دست رفتن عملکرد MAOA، از نظر زیست‌رفتاری (biobehavioural) معنی‌دار است این آنزیم در متابولیسم دوپامین دخالت دارد و کاهش فعالیت آن مرتبط با رفتار تهاجمی در جوندگان و انسان‌ها است.
این محققان پذیرفتند که چگونگی دخالت CDH13 که به عنوان میانجی در مهاجرت و تکثیر نورون‌ها عمل می‌کند، در رفتارخشونت‌آمیز نامعلوم می‌ماند. تیهونن و همکارانش عنوان کردند که بر اساس مطالعات قبلی نقش این پروتئین در ارتباطات عصبی است و تغییرات در توالی ژنی آن ممکن است اساس اختلال کنترل تکانه‌های رفتاری در افراد باشد.
ترجمه: مهسا شیرانی
