روزنامه سپید | اخبار 6 | 24 آذر 1393 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d31700
در سال های نخست دهه 80 وزارت بهداشت به دانشگاه‌های علوم‌پزشکی دستور داد تا تمامی بیمارستان‌های تحت پوشش خود را موظف به تشکیل کمیته‌هایی به منظور کنترل عفونت بیمارستانی کند. مهم‌ترین هدف کمیته‌ها؛ کنترل عفونت در بیمارستان‌ها،رعایت بهداشت محیط و فضاهای بیمارستانی، بهداشت فردی و نظافت پرسنل، استریلیزاسیون اتاق عمل و بخش‌های مراقبت ویژه، آشپرخانه‌ها و آزمایشگاه‌ها بود. جلسات این کمیته به صورت ماهیانه بوده ومقرر شد تا مسایل و چالش‌های موجود در زمینه وجود و بروز آلودگی‌ها به صورت مرتب مورد پایش قراربگیرد.
بیمارستان به منظوررعایت بهداشت پرسنل و کاهش عفونت بیمارستانی، می‌توانند اقدامات گوناگونی را انجام دهند. این اقدامات بهداشتی می‌تواند عفونت بیمارستانی را پیشگیری و کنترل کند. به این منظور می‌توان برای پرسنلی که در بیمارستان مشغول به کار هستند، یک پرونده بهداشتی تشکیل داد. در این پرونده باید مرتب این نکته را رصد کرد که کادر پزشکی مواردی مانند انجام واکسیناسیون کزاز با فاصله زمانی هر 10 سال یک‌بارو هپاتیت B را انجام داده باشند. از سوی دیگر،شست‌وشوی اجباری دست‌ها باید در اولویت قراربگیرد. به موازات انجام این کار؛ باید کنترل حشرات موذی و نظارت بر بهداشت آشپزخانه به عنوان یک اصل بدیهی مورد توجه قرار بگیرد.
درمراحل بعد باید به مقاومت آنتی‌بیوتیکی در عفونت‌های متداول توجه کرد. این مقاومت ممکن است خطرات و مشکلات فراوانی برای کودکان و بزرگسالان فراهم کند. میکروب‌ها می‌توانند درمقابل داروها مقاوم شوند. اینکه بدن فرد به دارویی خاص مقاومت نشان می‌دهد، تصور اشتباهی است. در واقع این میکروب‌ها هستند که مقاوم می‌شوند، نه بدن انسان. فرد مبتلا به عفونت مقاوم به یک داروی معین، می‌تواند بیماری را به فرد دیگری منتقل کند. به این ترتیب یک بیماری که به سختی درمان‌پذیراست، گسترش می‌یابد. در بعضی موارد بیماری به ناتوانی‌های جدی یا حتی مرگ منجر می‌شود.
اگر تمامی اقدامات پیشگیری و کنترل عفونت بیمارستانی در بهترین حالت انجام شود، بازهم نمی‌توان مانع بروز عفونت شد. هدف ما بیشتر کنترل از پیشروی بیشتر این عفونت‌ها است. حتی در بیمارستان‌های مجهز نیز موارد ابتلا به عفونت بیمارستانی مشاهده می‌شود. برخی بیماران که برای مداوای یک مشکل جسمانی در بیمارستان بستری می‌شوند و همزمان با یک بیماری عفونی دیگر دست و پنجه نرم می‌کنند به عامل عفونت بیمارستانی تبدیل می‌شوند. به طور مثال،بیماری که برای درمان مشکل قلبی مراجعه می‌کند و همزمان پایش نیز به زخم دیابتی مبتلا شده است. در صورت عفونت زخمش، نه تنها خود، بلکه بیماران دیگر را دچار عفونت می‌کند. بنابراین بیشترین مواردی که به عنوان عفونت بیمارستانی قلمداد می‌شوند، ناشی از عوامل ثانویه است. لذا آموزش مکرر پرسنل می‌تواند ریسک ابتلا به عفونت‌های بیمارستانی را کاهش دهد.
محمد امینیان‌فرد
مسئول کمیته کنترل عفونت بیمارستان مردم
