روزنامه سپید | اخبار 11 | 12 خرداد 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d31484
استفاده صحیح از آنتی‌سایکوتیک‌ها در درمان آژیتاسیون یا سایکوز در بیماران مبتلا به دمانس، نقطه مرکزی راهنمای جدید بالینی انجمن روانپزشکی آمریکا است که به تازگی منتشر شده است.
توصیه‌های مبتنی بر شواهد این راهنمای بالینی روی ارزیابی علایم سایکولوژیکال و رفتاری دمانس تاکید دارند، برنامه جامع درمانی این بیماران را به روز کرده، به آنالیزهای خطر/منفعت را پیش از تجویز داروهای آنتی‌سایکوتیک اشاره می‌کند و استفاده صحیح از داروها را اما نه به صورت نامحدود را آموزش می‌دهد.
موضوع این دستورالعمل به‌موقع و مهم است، به چند دلیل: با افزایش جمعیت افراد مسن در جوامع مختلف، افزایش متناظر در تعداد افراد مبتلا به دمانس هم دیده می‌شود. بسیاری از این افراد بیمار در مقاطعی از دوره‌های بیماری خود دچار آژیتاسیون یا سایکوز می‌شوند. داروهای آنتی‌سایکوتیک یکی از رویکردهای مورد استفاده برای درمان این شرایط است، اما همیشه هم موثر و کارآمد نیستند.
از سوی دیگر، تعداد زیادی از مطالعات وجود دارند که پیشنهاد می‌کنند درمان با آنتی‌سایکوتیک‌ها در افراد مسن مبتلا به دمانس می‌توانند خطرآفرین باشند. بنابراین محققان به این فکر افتادند که بررسی دقیقی از منابع موجود در این زمینه به عمل آورند و سپس راهنمای بالینی جامعی را منتشر کنند. خلاصه کاربردی این راهنمای بالینی در America- Journa- of Psychiatry منتشر شده و متن کامل آن هم در وب‌سایت انجمن روانپزشکی آمریکا در دسترس قرار دارد.
توصیه‌ها
هر یک از توصیه‌های این راهنمای بالینی بر مبنای سیستم درجه‌بندی بررسی، توسعه و ارزیابی توصیه‌ها (GRADE)، درجه‌ای را به خود اختصاص داده‌اند. در این راهنمای بالینی 15 توصیه اختصاصی در مورد استفاده از آنتی‌سایکوتیک‌ها در درمان آژیتاسیون یا سایکوز در بیماران مبتلا به دمانس آورده شده است.
هر بیمار را از نظر نوع، تواتر، شدت، الگو زمان علایم بررسی کنید (1C).
بیماران را از نظر درد و دیگر عوامل بالقوه قابل اصلاح که در ایجاد علایم دخیل هستند، همچنین برای عواملی همچون زیرگروه‌های دمانس که بر انتخاب نوع درمان اثرگذار هستند، بررسی کنید (1C).
در بیماران مبتلا به دمانس که علایم آژیتاسیون یا سایکوز را هم نشان می‌دهند، پاسخ به درمان را با استفاده از مقیاس سنجش کمی ارزیابی کنید (1C).
اگر اندیکاسیون دارد، یک برنامه درمانی جامع طراحی کنید که دربرگیرنده مداخلات دارویی و غیردارویی مناسب با محوریت بیمار باشد (1C).
زمانی که علایم آژیتاسیون و سایکوز شدید هستند، خطرناک بوده و/یا باعث وارد آمدن دیسترس قابل توجه به بیمار می‌شود، فقط از داروهای آنتی‌سایکوتیک غیراورژانس استفاده کنید (1B).
پیش از تجویز داروهای آنتی‌سایکوتیک غیراورژانس برای درمان آژیتاسیون یا سایکوز در درمان بیماران مبتلا به دمانس، پاسخ بالینی بیمار را به مداخلات غیردارویی ارزیابی و بررسی کنید (1C).
پیش از آغاز درمان غیراورژانس با آنتی‌سایکوتیک‌ها، با بیمار/خانواده/قیم وی در مورد خطرات و مزایای بالقوه این داروها به صحبت بنشینید (1C).
اگر در ارزیابی خطر/منفعت استفاده از آنتی‌سایکوتیک‌ها برای علایم رفتاری/سایکولوژیکی در بیماران مبتلا به دمانس، نتیجه به دست آمده به نفع تجویز آنها بود،درمان را با دوز کم آغاز کرده و به تدریج دوز آن را افزایش دهید تا به حداقل دوز موثر که قابل تحمل است، برسید (1B).
اگر عوارض جانبی قابل توجه بالینی در درمان با آنتی‌سایکوتیک‌ها مشاهده شد، خطرات و مزایای داروهای آنتی‌سایکوتیک را بررسی کنید تا مشخص شود دوز دارو باید به آهستگی کاهش یابد یا در جایی که اندیکاسیون دارد، به کلی متوقف شود (1C).
اگر پاسخ بالینی قابل توجهی پس از 4 هفته درمان با دوز کافی از یک داروی آنتی‌سایکوتیک مشاهده نشد، آن دارو باید به آهستگی قطع شود (1B).
در بیماری که پاسخ مثبت و امیدوار کننده به داروهای آنتی‌سایکوتیکی نشان می‌دهد، تصمیم‌گیری در مورد احتمال کاهش تدریجی دوز دارو باید با در نظر گرفتن درخواست بیمار (اگر امکان‌پذیر باشد) یا قیم / افراد فامیل وی گرفته شود. این کار باید با هدف درنظر داشتن خواسته‌ها و نگرانی‌ها آنها و بررسی و مرور اهداف اولیه، مزایای مشاهده شده، و عوارض جانبی درمان آنتی‌سایکوتیک‌ها و خطرات بالقوه استفاده مداوم، همچنین مدنظر قرار دادن استفاده از داروهای آنتی‌سایکوتیکی و تلاش برای قطع تدریجی آنها در گذشته انجام شود (1C).
برای بیماری که علایم رفتاری / سایکولوژیکی وی پاسخ کافی به درمان به آنتی‌سایکوتیک‌ها داده، تلاش برای کاهش تدریجی دوز و قطع درمان باید در طول 4 ماه پس از آغاز درمان صورت گیرد، مگر آنکه در تلاش‌های قبلی برای کاهش تدریجی دوز داروهای آنتی‌سایکوتیکی، بیمار دوباره با عود علایم مواجه شده باشد (1C).
برای بیماری که داروهای وی در حال کاهش تدریجی دوز هستند، علایم بیمار را حداقل ماهانه در طول دوره کاهش تدریجی دوز و برای حداقل 4 ماه پس از قطع کامل دارو ارزیابی کنید تا اگر علایم و نشانه‌های عود دیده شد، دوباره دارودرمانی آغاز شود و ارزیابی دوباره‌ای از خطرات و مزایای درمان با آنتی‌سایکوتیک‌ها به عمل آورید (1C).
در صورت نبود دلیریوم، اگر درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک غیراورژانسی اندیکاسیون دارد، هالوپریدول باید به عنوان درمان خط اول تجویز شود (1B).
تزریق داروهای آنتی‌سایکوتیک با اثر طولانی‌مدت نباید مد نظر قرار گیرد، مگر آنکه بیمار همزمان اختلال سایکوتیک مزمن همزمان هم داشته باشد (1B).
منبع: Medscape
ترجمه: نیلوفر شایسته
