روزنامه سپید | اخبار 12 | 09 خرداد 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d30514
در بیماران بدون علائم واضح سرگیجه، تشخیص گیجی یک شکایت کلی و مبهم است. اغلب موارد گیجی یک اختلال چندگانه و ناشی از نوروپاتی محیطی، اختلال بینایی و بیماری عضلانی-اسکلتی است. معمولا درمان عامل ایجادکننده، گیجی را برطرف می‌کند. آنمی، کمبود آهن، بدخیمی، کمبود ویتامین‌ها و خونریزی مزمن ممکن است موجب جریان ناکافی خون مغز و احساس سبکی در سر شود. مبتلایان به اختلالات عملکرد تیروئید و هایپوگلیسمی نیز ممکن است دچار گیجی شوند. مبتلایان به افت فشارخون وضعیتی را می‌توان با افزایش فشارخون به دنبال مصرف میدودرین و فلودروکورتیزون درمان کرد. سرگیجه ممکن است در مبتلایان به میگرن هم تظاهر کنند. حملات حاد میگرن را می‌توان با ضددردهای غیراپیوئیدی، ضداستفراغ‌ها، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و آنتاگونیست‌های 5-HT درمان کرد. مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین را می‌توان برای درمان اضطراب مزمن و حملات ناگهانی اضطراب مورد استفاده قرار داد. درمان دارویی سرگیجه براساس علت ایجادکننده بیماری انتخاب می‌شود. مهارکننده‌های وستیبولار را می‌توان برای کنترل علائم سرگیجه مصرف کرد اما این گروه داروها باید فقط برای دوره کوتاهی مصرف شوند. (حدود یک هفته). 3 گروه اصلی مهارکننده‌های وستیبولار وجود دارند: داروهای آنتی‌کولینرژیک، داروهای آنتی‌هیستامین، داروهای بنزودیازپین‌ها. در میان آنتی‌کولینرژیک‌ها، گلیکوپیرولات از سایر داروهای مورد استفاده در درمان سرگیجه خاصیت خواب‌آلودگی کمتری دارد. آنتی‌هیستامین‌هایی نظیر مکلزین اثرات آنتی‌کولینرژیک دارند و در مقایسه با آنتی‌کولینرژیک‌های واقعی خاصیت خواب‌آوری آنها بیشتر دارند. بنزودیازپین‌ها نیز در درمان سرگیجه موثرند. در موارد سرگیجه حاد و شدید، پرومتازین داخل عضلانی یا دروپریدول داخل وریدی می‌تواند تجویز شود. ضداستفراغ‌ها را می‌توان برای کنترل تهوع مرتبط با سرگیجه تجویز کرد. متوکلوپراماید یک آنتاگونیست دوپامین است که باعث افزایش حرکات لوله گوارش نیز می‌شود. اندانسترون یک آنتاگونیست سروتونین است که برای پیشگیری از استفراغ ناشی از شیمی‌درمانی تجویز می‌شود. پروکلرپرازین و پرومتازون هر دو فنوتیازین هستند که روی نوروترانسمیترهای متعددی اثر کرده و پاسخ ضداستفراغی القاء می‌کنند.
منبع: US.Pharmacist
