روزنامه سپید | اخبار 13 | 03 خرداد 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d29318
آلانین آمینوترانسفراز (ALT): سطوح بسیار بالای این تست اغلب در هپاتیت حاد دیده می‌شود. افزایش متوسط آن در هپاتیت مزمن گزارش می‌شود. افرادی که مبتلا به انسداد مجاری صفراوی، سیروز و سرطان کبد شده‌اند، ممکن است میزانی به‌طور متوسط افزایش یافته یا نزدیک به طبیعی نشان دهند.
آلکالن فسفاتاز (ALP): این شاخص ممکن است با انسداد مجاری صفراوی، سیروز، سرطان کبد و همچنین بیماری‌های استخوانی به‌طور قابل توجهی افزایش پیدا کند.
آسپارتات آمینوترانسفراز (AST): سطوح بسیار بالای این تست اغلب در هپاتیت حاد دیده می‌شود. AST ممکن است در هپاتیت مزمن به‌طور متوسط افزایش یافته یا طبیعی باشد. در افراد مبتلا به انسداد مجاری صفراوی، سیروز، و سرطان کبد، غلظت‌های AST افزایش متوسط داشته یا نزدیک به طبیعی است. زمانی که صدمه کبد به دلیل مصرف بالای الکل باشد، AST اغلب بیشتر از ALT افزایش می‌یابد (این الگویی است که در تعداد کمی از بیماری‌های کبدی دیده می‌شود.) AST نیز پس از حملات قلبی و صدمات عضلانی افزایش می‌یابد.
بیلی‌روبین: بیلی‌روبین در خون زمانی افزایش می‌یابد که تولید آن افزایش یابد، مقدار برداشت آن از خون کاهش یابد، انسداد مجاری صفراوی رخ داده باشد یا در روند پردازش آن اختلالی پیش آید. سطوح بالای بیلی‌روبین در نوزادان، خصوصا در روزهای 1 تا 3 عمر رخ می‌دهد و یافته غیرطبیعی نیست.
آلبومین: سطح آلبومین اغلب در بیماری کبدی طبیعی است، اما به دلیل کاهش تولید ممکن است سطح آن کاهش یابد.
پروتئین توتال (TP): سطح پروتئین توتال در بیماری کبدی اغلب طبیعی است.
گاما گلوتامیل ترانسفراز (GGT): تست GGT ممکن است برای کمک به تعیین علت افزایش آلکالن فسفاتاز اندازه‌گیری شود. هم ALP و هم GGT در بیماری مجاری صفراوی و کبدی افزایش می‌یابند، اما در بیماری استخوانی فقط ALP است که بیشتر می‌شود. افزایش سطوح GGT نیز در مصرف الکل و در بیماری‌هایی مانند نارسایی احتقانی قلبی دیده می‌شود.
لاکتات دهیدروژناز (LD): این مارکر، یک نشانگر غیراختصاصی از صدمه بافتی است. سطح آن در اغلب بیماری‌های کبدی افزایش نمی‌یابد، اما در شرایط مانند بیماری کبدی بسیار حاد یا تومورهای کبدی ممکن است افزایش یابد. همچنین با دیگر شرایط که کبد را تحت تاثیر قرار نمی‌دهند نیز ممکن است سطح آن افزایش یابد.
زمان پروترومبین (PT): زمان پروترومبین افزایش یافته یا طولانی شده می‌تواند با بیماری کبدی، کمبود ویتامین K، استفاده از داروهایی که خطر لخته شدن خون را کاهش می‌دهند (وارفارین) و با کمبود فاکتور انعقادی دیده شود.
برای تشخیص بیماری کبدی، پزشک نتایج پانل تست‌های کبدی را ارزیابی می‌کند، تست‌های پیگیری را مانند تست‌های هپاتیت ویروسی درخواست می‌کند و شاید درخواست یک بیوپسی کبدی/یا اسکن‌های تصویربرداری کند تا به تشخیص و تعیین گسترش صدمه کبدی کمک شود.
منبع: labtestsonline.org
