مردگان و پله آخر

روزنامه سپید   |   اخبار 9   |   02 آذر 1394   |   لینک خبر:   sepidonline.ir/d2856

زیباترین داستان در بین پانزده داستان دوبلینی ها داستان «مردگان» است.جویس در این داستان هرچه را که در داستان‌های دیگرش نشان داده جمع‌آوری کرده و دوباره عرضه می‌کند.قصه از یک مهمانی شروع می‌شود وهمه چیز به سادگی در یک مهمانی می‌گذرد.این مهمانی چیز عجیبی ندارد مهمانان می نوشند،شام می‌خورند،با هم حرف می‌زنند...

       پس ما با چه چیز خاصی روبرو هستیم؟ و این همان بی‌رحمی جویس است که البته در این داستان بسیار ملایم‌تر و مهمان‌نوازانه تر با مخاطبانش برخورد می‌کند.در اواخر داستان مهمان‌ها به خانه‌های خودشان باز می‌گردند و گابریل هم همراه با همسرش راهی هتل می‌شود. در صفحات مختلف، بیش از هرچیز برف و سرماست که به دید خواننده می‌آید.گابریل و زنش وارد هتل می‌شوند، با هم بحث می‌کنند وهمسرش از خاطراتی می‌گوید که گابریل برای اولین بار آنها را می‌شنود که باعث به هم ریختگی شدیدی در گابریل می‌شود. همه چیز به نظرش به هم می‌ریزد و حتی وقتی به زنش که به خواب فرو رفته نگاه می‌کند مثل این است که هرگز با هم زن و شوهر نبوده‌اند.اینجاست که گویی پرده‌ها از جلوی چشمان گابریل و نیز خواننده کنار می‌رود تا گابریل زندگی‌اش را و خواننده داستان مردگان را بهتر درک کنند و حالا که مسائل کمی روشن‌تر شده وقتش رسیده تا برفی که از ابتدای داستان با ما همراه است و بارها در قسمت‌های مختلف خودش را به رخ می‌کشد وارد عمل شده و ضربه پایانی را بزند...

       «پله آخر» ساخته علی مصفا اقتباس آزاد و در خور توجهی است از این داستان. علی مصفا با اقتباس از این اثر ادبی به نوعی به جنگ سینماگران اروپایی رفته و اثری سینمایی را تولید کرده که به راحتی قابل رقابت با سینمای اروپا می‌باشد و روایت پسامدرنی دارد.

       « پله آخر» روایتی خطی ندارد و در فرم « خاطره» روایت می‌شود. این نوع روایت به فیلمساز اجازه می‌دهد تا داستانش را بدون توجه به زمان رخداد آنها روایت کند و تنها با توجه درجه اهمیت، آنها را تدوین کند. «پله آخر» چنین وضعیتی دارد، روایتی که زمان بندی آنها یکدست نیست و تنها اهمیت آنهاست که توالی‌شان را معین می کند. به نظر می‌رسد که مصفا یکی از طرفداران پرو پا قرص سینمای گدار باشد.