روزنامه سپید | اخبار 6 | 26 بهمن 1393 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d26972
مشکل اصلی بیمارستان‌های آموزشی، چالش بین درمان و آموزش است. این مشکل خاص ایران نبوده و در همه مراکز درمانی دنیا این چالش وجود دارد. البته این تقابل با وجود اجرای طرح تحول سلامت و رجوع بیش از حد بیماران به مراکز درمانی و آموزشی پررنگ‌تر شده است.
در حال حاضر یکی از مهم‌ترین نگرانی‌ها، دغدغه تقابل آموزش و درمان در مراکز درمانی آموزشی است. بسیاری این سئوال را مطرح می کنند که اولویت با کدام است؟ آیا باید آموزش اصل قرار بگیرد یا درمان یا اینکه هر دو به موازات هم دنبال شود، متاسفانه در شرایط موجود کشور، امر آموزش فدای درمان می‌شود.
وقتی تعداد بیماران اورژانسی بالا بوده و حجم کار در بیمارستان زیاد است، شما نمی‌توانید به صورت جزیی توضیحاتی را به دستیاران ارائه کنید. در این شرایط، ناچار هستید که سریع‌تر بیماران را ویزیت کنید تا بتوانید وضعیت تعداد بیشتری از بیماران را توضیح دهید، فقط می‌توانید به دستیار بگویید که این کار را انجام بدهید و این کار را انجام ندهید. نمی‌توانید دلایل آن را به صورت دقیق برای دستیار تشریح کنید چون از نظر زمانی در مضیقه هستید. به همین دلیل من اعتقاد دارم که بحث آموزش در چنین شرایطی، زیرسوال می‌رود، زیرا دستیاران به صورت دقیق دلایل انجام این کار را یاد نگرفته و مسائل به صورت کلی به آنها یاد
داده می‌شود.
تداوم این مسئله به آموزش دستیار آسیب می‌زند و زمانی که این فرد
فارغ التحصیل می‌شود، مواردی را که باید یاد می‌گرفت و با آن مواجه می‌شد کمتر دیده و نسبت به آن تجربه‌ای کسب نکرده است. البته نمی‌توان کم گذاشتن از امر آموزش بالینی را عاملی دانست تا دانشجو در امتحانات بعدی موفق نشده و نتواند در امتحانات ارتقا، نمره خوبی را کسب کند.
متاسفانه موفقیت در امتحان ارتقا، چندان به بیمار دیدن وابسته نیست و بیشتردروس تئوری مطرح می‌شود. دستیاران در این شرایط، بیشتر بر درس خواندن تکیه می‌کنند. هرچند امکان دارد که شلوغی بیش از حد بیمارستان بر روند درس خواندن تاثیر گذاشته و آنها از نظر تحصیلی افت کنند.
به نظر می‌رسد، چیزی که در این مسیر بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرد، تفکر بالینی و ویزیت کردن بیماران بیشتر و آموزش دیدن آنها از این طریق است، وگرنه دیدن تعداد بیماران بیشتربه عاملی در موفقیت در آزمون‌ها تبدیل نمی‌شود. دیدن بیشتر بیمار و ویزیت آنها توانایی و تجربه پزشک را ارتقا می‌دهد که متاسفانه در این امتحانات، چندان مورد توجه قرار نگرفته است.
به نظر من وزارت بهداشت باید تعادلی باید بین این دو اولویت، یعنی آموزش و درمان ایجاد کند کما اینکه در حال حاضر وزارتخانه در این مورد سنجشی را انجام داده و خود نسبت به وجود این مشکل آگاه است.
وزارت بهداشت تلاش دارد تا ضعف موجود را برطرف کرده و شرایطی را فراهم کند، تا دستیاران بهتر و دقیق‌تر به‌دور از کاری بالا آموزش دیده و دستورات و دلایل انجام آن را از استادان برای درمان بیماری فرا بگیرند. انتظار می‌رود که امر آموزش همچنان در اولویت بیمارستان‌های آموزشی باقی بماند و افزایش حجم کاری به عاملی تبدیل نشود تا از امر آموزش کم گذاشته شود.
سید فرشاد علامه
استادیار داخلی بیمارستان امام خمینی(ره)
