روزنامه سپید | اخبار 14 | 26 آبان 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d2372
یک آنالیز جدید نشان می‌دهد که در بیمارانی که دچار حمله قلبی یا درد شدید قفسه سینه شده‌اند، دسترسی به عروق مسدودشده تغذیه‌کننده قلب از طریق شریان بازویی ممکن است بی‌خطرتر از انجام این کار از راه شریان رانی باشد. پژوهشگران ایتالیایی پس از بازبینی چهار کارآزمایی بالینی شامل بیش از ۱۷۰۰۰ بیمار دریافتند که هنگامی‌که آنژیوپلاستی برای باز کردن عروق قلب از راه شریان بازویی انجام می‌شود، شمار مرگ‌ومیر بیماران ۲۷درصد کمتر است. بر اساس این متاآنالیز (فراتحلیل) که نتایج آن در شماره ۱۰ نوامبر ژورنال «سالنامه‌های پزشکی داخلی» منتشر شده است، در گروهی که آنژیوپلاستی در آنان از راه شریان بازویی انجام شده بود، نسبت به گروهی که پزشکان در آنان این عمل را از راه شریان رانی انجام داده بودند، شمار موارد خونریزی عمده، ۴۰ درصد کمتر بود.
دکتر جوزپه آندو، استادیار پزشکی قلب و عروق در دانشگاه مسینای ایتالیا و نویسنده این مطالعه گفت: «من از این نتایج شگفت‌زده نشدم، چراکه چندین کارآزمایی پیشین و آنالیزهای تجمعی قبلاً نشان داده بودند، استفاده از شریان رادیال در بازو باعث کاهش در موارد خونریزی عمده از محل شریان می‌شود و این امر درنهایت ممکن است میزان مرگ‌ومیر را کاهش دهد.» او افزود: «این داده‌های تجمعی با توجه به این میزان سودمندی از لحاظ کاهش مرگ‌ومیر مربوط به شرایط بالینی، نشان می‌دهد که مراکزی که از تغییر روش آنژیوپلاستی و انجام آن از طریق شریان رادیال در بازو حمایت می‌کنند، احتمالاً بیشترین مزیت از لحاظ کاهش مرگ‌ومیر را به دست خواهند آورد.» بیش از دو دهه است که استفاده از شریان بازویی برای آنژیوپلاستی به‌طور گسترده در اروپا، کانادا و آسیا برای تشخیص و درمان بیماری‌های قلبی، ازجمله آنژیوپلاستی برای باز کردن شریان‌های مسدود استفاده شده است. اما بر اساس آمار سال ۲۰۱۲ حدود ۱۶ درصد اعمال کاتتریزاسیون قلب در آمریکا به‌جای شریان رانی از راه شریان بازویی انجام می‌شود.
آندو همکارانش پیامدهای بالینی استفاده از شریان بازویی نسبت به شریان رانی را در هزاران بیمار دچار نشانگان حاد کورونری، یک وضعیت اورژانس که شامل حملات قلبی یا آنژین صدری ناپایدار است، مقایسه کردند. علاوه بر سودمندی‌ها از لحاظ کاهش خطر مرگ‌ومیر و خونریزی، این بازبینی نشان‌دهنده کاهش ۱۴ درصدی خطر عوارض عمده در گروه بیماران شریان بازویی نسبت به گروه شریان رانی بود. اما ازآنجایی‌که شریان بازویی کوچک‌تر است، انجام آنژیوپلاستی از راه آن نسبت به آنژیوپلاستی از راه شریان رانی مدت بیشتری طول می‌کشید و با خطر بیشتر نیاز به اتمام عمل از راه یک شریان دیگر همراهی داشت. آندو با دکتر مایکل ساوج، رئیس مرکز آنژیوپلاستی در بیمارستان دانشگاهی تامس جفرسون در فیلادلفیا موافق است، انجام عمل آنژیوپلاستی از راه شریان بازویی از لحاظ فنی مشکل‌تر از انجام آن از راه شریان بزرگ‌تر رانی است.
ساوج که در مقاله‌ای تفسیری همراه با این بازبینی در ژورنال نوشت: «دلایلی برای این موضوع که پزشکان در آمریکا با روندی کندتر پذیرای آنژیوپلاستی از راه شریان بازویی بوده‌اند، وجود دارد. در این متاآنالیز، حتی در مراکز با تجربه زیاد در انجام آنژیوپلاستی از راه شریان بازویی، نیاز به استفاده از یک محل دسترسی شریانی جایگزین در گروه شریان بازویی چهار برابر گروه شریان رانی بود.» البته ساوج در مقاله‌اش یادآور می‌شود با توجه به اینکه محل شریان بازویی که در مچ به پوست نزدیک‌تر است و به‌آسانی می‌توان آن را برای جلوگیری از خونریزی تحت فشار قرار داد، موارد خونریزی از آن را نسبت شریان رانی، راحت‌تر می‌توان کنترل کرد. او پزشکان آمریکایی را تشویق کرد که بیشتر از دسترسی از طریق شریان بازویی استفاده کنند و تاکید کرد که لازم است آنان در انجام آنژیوپلاستی از هر دو محل متبحر باشند.
ساوج گفت: «اینکه نظری داشته باشیم و بگوییم همه اعمال آنژیوپلاستی باید از راه بازو انجام شود و نه ران درست نیست. به نظر ما راحت بودن پزشکان با هر دو محل بهترین گزینه است، زیرا به‌این‌ترتیب می‌توان بر حسب خصوصیات فردی بیمار محل دسترسی شریان انتخاب کرد.
منبع: HealthDay
