روزنامه سپید | اخبار 10 | 04 اردیبهشت 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d22384
در طول بررسی عینی و بصری ادرار، کارشناسان آزمایشگاه به رنگ، شفافیت و غلظت ادرار توجه می‌کنند. ادرار می‌تواند رنگ‌های مختلف، اغلب اوقات طیف رنگ زرد، از زرد خیلی رنگ‌پریده یا بدون رنگ تا بسیار تیره داشته باشد.
رنگ غیرطبیعی ادرار می‌تواند نتیجه‌ای از روند یک بیماری، بعضی داروها، یا مصرف غذاهای خاص باشد. به‌طور مثال، بعضی افراد پس از خوردن چغندر دچار رنگ قرمز در ادرار می‌شوند. این رنگ از پیگمان‌های طبیعی ادرار آمده و جای نگرانی ندارد. البته رنگ قرمز ادرار می‌تواند به دلیل حضور خون در آن باشد که نشانه‌ای است از بیماری یا صدمه به بعضی از قسمت‌های سیستم ادراری.
در زمان جمع‌آوری ادرار، گاهی نمونه ادرار سهوا با خونی که مثلا از بواسیر یا خون دوران قاعدگی آمده، آلوده می‌شود. این وضعیت در طول فاز شیمیایی آنالیز ادراری تشخیص داده می‌شود، اما ممکن است در ابتدا تصور شود که این خون از دستگاه ادراری آمده است. وجود خون در ادرار، در شماره‌های قبل توضیح داده شد.
عمق رنگ ادرار نیز یک شاخص خام از غلظت ادرار است. به عبارت دیگر، ادراری که زرد خیلی کمرنگ یا بی‌رنگ باشد، نشان می‌دهد که ادرار رقیق شده و مقدار زیادی آب به درون آن ترشح شده است.
ادراری که به رنگ زرد تیره است، نشان از ادرار غلیظ و ترشح مواد زائد به درون مقدار کمتری آب دارد، مانند آنچه در ادرار صبحگاهی دیده می‌شود. البته در وضعیت بی‌آبی بدن یا در حین تب هم دیده می‌شود.
شفافیت ادرار، اغلب با واژه‌های زیر توصیف می‌شوند: شفاف (clear)، کمی تیره (slightly cloudy)، تیره (cloudy)، یا کدر (turbid). ادرار طبیعی می‌تواند شفاف یا تیره باشد. موادی که باعث کدر شدن ادرار می‌شوند، اما غیرطبیعی در نظر گرفته نمی‌شوند، شامل موکوس، اسپرم و مایعاتی که منشا پروستات دارند، سلول‌های پوستی، کریستال‌های‌طبیعی ادرار و آلوده شدن با مواردی مانند لوسیون‌ها و پودرهای بدن. دیگر موادی که ادرار را تیره می‌کنند، مانند گلبول‌های قرمز و سفید خون یا باکتری، حاکی ازشرایطی دارد که نیاز به بررسی بیشتر دارند.
رنگ و شفافیت ادرار می‌تواند علامتی باشد از اینکه چه ماده‌ای در ادرار وجود دارد. البته تائید مواد مشکوک در حین آزمایش‌های شیمیایی و میکروسکوپیک ادراری صورت می‌گیرد.
منبع: labtestsonline.org
