در موارد زیر جدای از اینکه از چه ایمپلنتی استفاده شده، بعد از جوش خوردن شکستگی، ایمپلنت را خارج می‌کنند:

     فشار موضعی پیچ و پلاک: اگر قسمتی از ایمپلنت از استخوان بیرون زده و برجسته باشد و این بیرون زدگی زیر پوست لمس شده و بیمار را اذیت کند یا روی مفصل کناری یا عروق و اعصاب یا تاندون ها یا عضلات اطرافش فشار آورده، مانع کارکرد مناسب آنها شود، این ایمپلنت باید به‌وسیله عمل جراحی از بدن خارج شود.

     جابه‌جا شدن پلاتین: اگر ایمپلنت از جای خود جابجا شود و بعد از جابجایی مشکلات حالت قبل را بوجود آورد باید خارج شود.

     عفونت استخوان: گاهی اوقات محل جراحی عفونت می‌کند. در این موارد میکروب‌ ها به سطح فلزی ایمپلنت چسبیده و غشایی در اطراف خود ترشح می‌کنند که مانع از نفوذ آنتی‌بیوتیک‌ها می‌شود. این پدیده موجب می‌شود درمان عفونت مشکل شود. در این موارد اگر ایمپلنت در جای خود محکم باشد و قطعات شکسته شده را به خوبی در جای خودشان نگه داشته باشد و شکستگی جوش نخورده باشد، پزشک جراح ایمپلنت را خارج می‌کند.

     در مورد ذکر شده اگر شکستگی هنوز جوش نخورده باشد پزشک معالج صبر می‌کند تا جوش خوردگی کامل شود و سپس ایمپلنت را خارج می‌کند. اگر ایمپلنت به‌کار رفته قطعات شکسته شده را محکم نگرفته باشد، حتی با وجود جوش نخوردن شکستگی باید خارج شود. در این موارد پزشک جراح پس از خارج کردن ایمپلنت، برای بی‌حرکت کردن قطعات شکسته شده معمولا از تثبیت کننده خارجی یا اکسترنال فیکساتور استفاده می‌کند.

انواع شکستگی
     شکستگی‌ها را می‌توان از یک نظر به دو دسته باز و بسته تقسیم‌بندی کرد.

     شکستگی‌های باز استخوان: شکستگی باز به دسته‌ای از شکستگی‌ها می‌گویند که در آنها بر اثر زخمی که ایجاد شده، محل شکستگی به فضای بیرون راه پیدا کرده است. این فضای بیرون لزوما بیرون از بدن نیست. بطور مثال اگر شکستگی استخوان لگن طوری باشد که استخوان شکسته شده دیواره روده را پاره کند و به داخل فضای روده برود، آن را شکستگی باز می‌نامند، و یا هنگامی که یک دنده شکسته شده بافت ریه را سوراخ کرده و به داخل کیسه‌های هوایی ریه برود، در واقع با فضای بیرون ارتباط پیدا کرده و نام شکستگی باز را به خود می‌گیرد. مثال ساده این شکستگی‌ها وقتی است که لبه تیز قطعه شکسته شده پوست را سوراخ کرده و از آن بیرون می‌زند. در این حال زخمی ایجاد شده و این زخم استخوان را به فضای بیرون ارتباط می‌دهد. توجه به این نکته مهم است که وجود یک زخم پوستی، هر چند وسیع و بزرگ روی محل شکستگی اندام، لزوما به معنای باز بودن شکستگی نیست. اهمیت این دسته از شکستگی‌ها اتفاقا همین ارتباط فضای بیرون و داخل است، چون از همین راه است که میکروب‌ها می‌توانند به محل شکستگی وارد شده و موجب عوارض متعددی مثل عفونت در آن ناحیه شوند. احتمال عفونت در شکستگی‌های بسته بسیار کم است، مگر اینکه عمل جراحی در محل شکسته شده انجام شده باشد. خطر دیگری که در این دسته از شکستگی‌ها وجود دارد و اهمیت آنها را بیشتر می‌کند، احتمال خونریزی از محل زخم است. به بیان دیگر این احتمال وجود دارد که مقدار زیادی از خون بدن از طریق همین زخم از دست برود. شکستگی‌های باز را به سه گروه تقسیم می‌کنند:

     گروه یک: در این گروه، طول زخم ایجاد شده کمتر از یک سانتی‌متر است. زخم تمیز بوده و آسیب عضلات مختصر است. شکستگی‌ها ساده هستند
گروه دو: در این گروه، طول زخم بین یک تا ده سانتی‌متر است. آسیب عضلات و دیگر بافت‌های نرم وجود دارد، ولی شدید نیست. شکستگی ممکن است چند تکه‌ای باشد.

     گروه سه: در این گروه، طول زخم بیش از ده سانتی‌متر است. زخم آلوده بوده و آسیب بافت‌های نرم مانند عضلات و عروق و اعصاب زیاد است. شکستگی ها غالبا چند تکه‌ای هستند.

     ادامه دارد....

مهرداد منصوری
متخصص اورتوپدی