قبل از سال 1313 که دانشگاه علوم پزشکی تاسیس شد، مدرسه طب بود و قبل از آن پزشک نقش حکیم و طبیب داشت و حکیم کسی بود که هم دانش حکمت داشت و هم حکم می‌داد. طبیب بیماری را معالجه نمی‌کرد بلکه خود بیمار را معالجه می‌کرد و در آن زمان اطبا زندگی‌شان را از طبابت تامین نمی‌کردند.اما امروز به‌هرحال پزشکی یک شغل است و پزشک زندگی‌اش را از روی حرفه‌اش تامین می‌کند. مسئله دنیای پزشکی امروز، فناوری‌های پزشکی است که تاثیر زیادی در این حرفه داشته است. این فناوری‌ها بسیار هزینه‌بر هستند و به‌هرحال پزشک باید از این فناوری‌ها استفاده کند و مردم هم تمایل دارند از این امکانات بهره‌مند شوند.اما من به‌عنوان یک پزشک زمانی که بخواهم از این فناوری‌ها استفاده کنم قطعا در تعامل بنده با بیمار با آنچه درگذشته بود، متفاوت وجود دارد. این مسئله به جامعه ما مربوط می‌شود.در جامعه ما هر چیزی به هم مرتبط است. هر اتفاقی که بیفتد و تغییری حاصل شود به بقیه هم سرایت می‌کند. منتها آثار آن درجاهای مختلف متفاوت است و در نگاه سطحی امکان دارد که مردم نفهمند که این اثر همان اتفاق است. در جامعه ما اتفاقی افتاده و در نگرشمان تغییری به وجود آمده که به‌جاهای دیگر سرایت کرده است. جامعه در دهه‌ اخیر به‌شدت به‌سوی مصرف‌گرایی رفته است.مسئله خوبی یا بدی این پدیده نیست، اما جامعه نگاه و دیدش عوض می‌شود.وقتی هرروز مدل ماشین‌ها عوض می‌شوند، فرد مدل جدید را می‌خواهد و برای اینکه ماشینش را عوض کند، نیاز به درآمد، دارد. این اتفاق برای تمامی مشاغل می‌افتد و پزشکی نیز از این مسئله مستثنی نیست. اما همه پزشک‌ها به یکسان رفتار نمی‌کنند همان‌طور که همه‌ معلم‌ها به یک‌شکل رفتار نمی‌کنند.

احمد حائریان
رئیس سابق دانشگاه علوم پزشکی یزد