نتایج یک تحقیق جدید پیشنهاد می‌کند تجویز استاتین پس از استروک، خصوصا در فاز حاد، خطر تشنج‌های زودرس را کاهش داده و ممکن است از پیشرفت این تشنج‌ها به سمت اپی‌لپسی مزمن جلوگیری کند. این مطالعه که بوسیله محققان چین انجام شده، به تازگی در نشریه Neurology به چاپ رسیده است.

     استاتین‌ها که به‌طور عمومی برای درمان کلسترول بالای خون و بیماری‌های آترواسکلروتیک تجویز می‌شوند، در پیشگیری اولیه و ثانویه از بیماری کرونری قلب و استروک موثر بوده و اغلب در طول فاز حاد استروک مورد استفاده قرار می‌گیرند.

     در آنالیز حاضر، که یک مطالعه کوهورت بوده، 1832 بیمار با میانگین سنی 3/64 سال تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران در فاصله ژانویه 2010 و آگوست 2013، با تظاهرات نخستین استروک ایسکمیک در طول عمر خود پذیرش شده و هیچ‌یک نیز سابقه‌ای از اپی‌لپسی را در گذشته نمی‌دادند. محققان با استفاده از سیستم نمره‌دهی Nationa- Institute of Health Stroke Scale، شدت استروک بیماران را به صورت زیر طبقه‌بندی کردند: خفیف (نمره کمتر از 7)، متوسط (نمره 7 تا 25)، شدید (نمره بیش از 25). از سوی دیگر، چگونگی استفاده از استاتین را هم بوسیله بیماران به دو گروه تقسیم کردند: قبل از بروز استروک (استفاده منظم حداقل 1 ماه قبل از استروک) یا در طول فاز حاد (شروع مصرف استاتین در طول 3 روز بعد از حمله استروک و ادامه آن به مدت حداقل 3 روز). در پیگیری‌های بعدی، از بیماران در مورد بروز حادثه‌ای شبیه تشنج یا تشخیص اپی‌لپسی سوال شد.

     در کل مطالعه، 14 بیمار تنها قبل از حمله استروک از استاتین‌ها استفاده کرده و 1277 بیمار نیز تنها در فاز حاد از استاتین استفاده کرده بودند. 114 بیمار نیز هم در زمان قبل از بروز حمله استروک و هم در فاز حاد تحت درمان با استاتین بوده‌اند. 427 مورد نیز اصلا در هیچ دوره‌ای از استاتین استفاده نکرده بودند.

     نتایج نهایی نشان دادند که استفاده از استاتین‌ها، در هر زمانی (قبل و بعد از حمله استروک)، در مقایسه با استفاده از آنها تنها در زمان قبل از حمله استروک، با بروز تشنج زودرس کمتری همراه است. پس از تطابق از نظر عوامل مخدوش‌کننده، مانند سن، نمره NIHSS، هیپرتانسیون، و دیگر عوامل، این ارتباط همچنان معنی‌دار باقی ماند.

     در طول دوره پیگیری با میانه 5/2 سال، 91 بیمار مبتلا به اپی‌لپسی پس از استروک شدند که 9/20 درصد از آنها simple partia- seizures، 5/16 درصد complex partia- seizures، 6/17 درصد secondary generalized attacks و 1/45 درصد نیز generalized seizures داشتند.

     آنالیز بیشتر نشان داد اپی‌لپسی پس از استروک با تواتر کمتر استفاده از استاتین‌ها همراه بوده که البته پس از تطابق، این ارتباط از میان رفت.

     هیچ‌یک از بیماران، از داروهای ضدتشنج پس از اولین حمله تشنج یا اپی‌لپسی پس از استروک استفاده نکردند. اگرچه بعضی از نورولوژیست‌ها از داروهای ضدتشنج پس از اولین حمله تشنجی در شرایط خاص استفاده می‌کنند، نگرانی‌هایی در مورد عوارض جانبی، پایبندی ضعیف در میان افراد سالمند و تداخل با داروهای دیگر گزارش شده است.

     از سوی دیگر، از آنجا که استفاده از داروهای ضدتشنج طولانی‌مدت است، اکثر نورولوژیست‌ها تمایل دارند احتیاط کرده و تنها درمان را پس از تشنج‌های عودکننده آغاز کنند. بنابراین در مقایسه با داروهای ضد تشنج رایج، استاتین‌ها اثرات جانبی و تداخلات اندکی داشته و در افراد مسن بهتر تحمل می‌شود.

Medscape