طبق نتایج به‌دست آمده از دو تحقیق اخیر، شواهد بیشتری به نفع اثربخشی 2 گروه از داروهای ژنریک ارزان قیمت در کاهش خطر مرگ و میر در زنان یائسه در مراحل اولیه بدخیمی پستان به دست آمده است. 2 گروه از داروها با نام‌های مهارکننده‌های آروماتاز و بی‌فسفونات‌ها را می‌توان همراه با یکدیگر برای افزایش فواید آنها و نیز کاهش عوارض احتمالی به کار برد. نتایج به‌دست آمده از این تحقیقات، در شماره 23 جولای نشریه پزشکی لانست به چاپ رسیده است.

مهارکننده‌های آروماتاز شامل داروهایی نظیر آناستروزول، لتروزول و اگزمستان است و مثال بی‌فسفونات‌ها، زولدرونیک.
     2 مطالعه جدید، شواهد قوی به نفع این موضوع ارائه داده‌اند که هر دوی این داروهای ژنریک ارزان قیمت، می‌توانند به کاهش مرگ و میر ناشی از بدخیمی پستان در زنان یائسه کمک کنند. اولین مطالعه، به بررسی 30 هزار زن یائسه مبتلا به بدخیمی پستان پرداخت که در 9 مطالعه بالینی کوچک شرکت داشتند. پس از 5 سال از درمان بدخیمی، بیمارانی که یک مهارکننده آروماتاز دریافت کرده بودند، شانس بقای بیشتری در مقایسه با بیمارانی داشتند که هورمون درمانی استاندارد (تاموکسیفن) را مورد استفاده قرار دادند. پس از گذشت 5 سال دیگر از درمان، دریافت یک مهارکننده آروماتاز باعث کاهش خطر عود بدخیمی تا 30درصد و کاهش احتمال مرگ از بدخیمی پستان تا 30درصد شد.( در مقایسه با گروهی که تاموکسیفن مصرف کردند).

     محققان تخمین زده‌اند که در مقایسه با عدم درمان اندوکرین، مصرف مهارکننده‌های آروماتاز موجب کاهش خطر مرگ از بدخیمی پستان تا 40درصد پس از گذشت یک دهه از شروع درمان می‌شود.

     در مطالعه دوم، یافته‌های به‌دست آمده از بررسی 19هزار بیمار نجات یافته از بدخیمی پستان که در مجموع در 26 مطالعه بالینی شرکت داشتند، تحلیل شد. این مطالعه مطرح کرد که 2 تا 5 سال درمان با بی‌فسفونات‌ها- داروهایی که معمولا برای درمان پوکی استخوان تجویز می‌شوند- موجب کاهش خطر عود بدخیمی و افزایش شانس بقا در زنان یائسه می‌شود. خطر مرگ پس از گذشت 10 سال از شروع درمان، 7/14 درصد در زنان دریافت کننده بی‌فسفونات و 18درصد در زنانی بود که دارویی در این زمینه مصرف نکردند، محاسبه شد. البته بنظر می‌رسد که بی‌فسفونات‌ها در زنان پیش از یائسگی تاثیر بسیار اندکی دارند.

     طبق گفته محقق نویسنده این مقاله، در حدود دو سوم تمام زنانی که به بدخیمی پستان مبتلا هستند، یائسه‌اند و تومورهای حساس به هورمون دارند. در نتیجه، از مصرف هر دو داروی فوق سود می‌برند. این 2 دارو اغلب اثر یکدیگر را کامل می‌کنند؛ زیرا عارضه اصلی مهارکننده‌های آروماتاز، افزایش از دست رفتن توده استخوانی و شکستگی‌هاست؛ درحالی که بی‌فسفونات‌ها خطر این عارضه را کاهش داده و شانس بقا را افزایش می‌دهند. البته مصرف این داروها هم خالی از خطر نیست. عوارض مهارکننده‌های آروماتاز که عبارتند از درد مفصلی و خشکی واژن، باعث می‌شود که تا 20درصد از زنان نتوانند دوره 5 ساله درمان با این داروها را تکمیل کنند.

PRNewswire