دانشمندان UCLA مکانیسم جدیدی را نشان داده‌اند که در آن، ماده کلیدی برای شعله‌ور شدن رشد سلول‌های سرطانی پانکراس و پروستات به تصویر کشیده می‌شود. این یافته، امیدهایی را برای مقابله با دو شکل از کشنده‌ترین بیماری‌ها به وجود آورده است.

     سلول‌های سرطانی به مقدار زیادی گلوکز برای زنده ماند و رشد کردن نیاز دارند. تحقیقات طولانی‌مدت مختلفی نیز وجود ناقل‌های غیرفعال گلوکز را با نام GLUTS ثابت کرده‌اند که به عنوان یک روش اولیه، بدن از آنها برای تحویل گلوکز به تومورها استفاده می‌کند، اما نتایج مطالعه 3 ساله محققان UCLA نشان داده سلول‌های سرطانی پانکراس و پروستات، از ناقل‌های گلوکز وابسته به سدیم، با نام SGLTs و خصوصا، SGLT2، هم برای استفاده از گلوکز بهره‌گیری می‌کنند.

     نتایج این مطالعه که در نشریه معتبر PNAS به چاپ رسیده، اولین شواهد امیدوار کننده‌ای را در این زمینه فراهم آورده که روش‌های تصویربرداری PET و مهارکننده‌های SGLT2، می‌توانند برای تشخیص بهتر و درمان سرطان‌های پانکراس و پروستات مورد استفاده قرار گیرند. این یافته‌‌ها، بسیار هیجان‌انگیز هستند، زیرا شواهد قوی‌ای را نشان می‌دهد که مهارکننده‌های SGLT2، مانند آنچه که در حال حاضر به‌وسیله سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان دیابت تایید شده‌اند، می‌توانند به‌طور بالقوه برداشت گلوکز را بلوکه کرده و رشد تومور را کاهش دهند تا میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان پروستات و پانکراس افزایش یابد.

     محققان در این مطالعه، ابتدا چگونگی توزیع ناقل‌های گلوکز وابسته به سدیم را در تومورهای سرطان انسانی ترسیم کردند. سپس، میزان برداشت گلوکز را در تومورهای تازه با استفاده از آنالوگ گلوکز، خصوصا مواردی را که با استفاده از SGLTs منتقل می‌شوند، اندازه‌گیری کردند. آنها مشاهده کردند که SGLT2 در آدنوکارسینوم‌های پانکراس و پروستات موجود بوده و به انتقال گلوکز کمک شایانی می‌کند تا تومور زنده بماند و رشد کند.

     این تیم تحقیقاتی، سپس میزان فعالیت ناقل گلوکز وابسته به سدیم را در مدل موشی سرطان، با استفاده از یک پروب تصویربرداری رادیواکتیو اندازه گرفتند. این روش اندازه‌گیری بر پایه روش‌های تصویربرداری PET بنا شده، اما این نوع از تصویربرداری برای سرطان‌های پانکراس و پروستات موثر نیستند. به همین دلیل، پروب تصویربرداری رادیواکتیو خاصی برای SGLTs در این دسته از تومورها ابداع شد که امیدهای زیادی را برای تشخیص، مرحله‌بندی و پایش مداخله‌های درمانی مبتنی بر SGLT در سرطان‌های پانکراس و پروستات و شاید هم دیگر سرطان‌ها، به وجود آورده است.

     تیم تحقیقاتی مذکور یک مطالعه بالینی دیگری را آغاز خواهند کرد تا اهمیت ناقل‌های گلوکز وابسته به سدیم را در تحویل گلوکز بیشتر ارزیابی کنند. آنها امیدوارند که این یافته‌‌‌ها، راهی باشد برای استفاده از مهارکننده‌های SGLT2 مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا، به منظور کاهش قابلیت زنده ماندن سلول‌های سرطانی پانکراس و پروستات و افزایش میزان بقای بیماران مبتلا.

Medica- Xpress