موسسه تحقیقاتی آلزایمر انگلستان در بیانیه‌ای خواستار اقدام عاجل در زمینه دمانس شد، زیرا آنالیزهای جدید این موسسه نشان می‌دهند که یک نفر از هر 3 فردی که در سال جاری در انگلستان متولد می‌شوند، در طول دوره زندگی خود به این بیماری دچار خواهند شد.

      این یافته‌ها که همزمان با روز جهانی آلزایمر منتشر شده، از بحران عظیم ملی در سلامت افراد مسن بریتانیایی خبر داده و نیاز به تلاش‌های جهانی را برای بهبود و ارتقای درمان‌های جدید موفقیت‌آمیز بیش از پیش آشکار می‌کند.

      دمانس بیش از 850 هزار فرد را در انگلستان درگیر کرده و به‌وسیله بیماری‌های مغزی، که شایع‌ترین آنها آلزایمر است، ایجاد می‌شود. در حال حاضر، درمانی که بتواند بیماری آلزایمر یا دیگر بیماری‌های دمانس را در این رده متوقف یا کند، وجود ندارد.

      از آنجا که بزرگترین عامل خطر برای دمانس، سن است، انتظار می‌رود با افزایش میزان امید به زندگی و بالا رفتن جمعیت افراد مسن، تعداد افراد زنده که با این وضعیت زندگی می‌کنند، افزایش یابد. آخرین تحقیقاتی که به‌وسیله این موسسه تحقیقاتی، با همکاری اداره اقتصاد سلامت انگلستان انجام شده و با توجه به تخمینی که از میزان امید به زندگی افراد متولد شده در سال 2015 وجود دارد، همچنین تخمین از میزان بروز دمانس در زنان و مردان با گروه‌های سنی مختلف، موارد زیر آشکار شده است:

      32 درصد از افرادی که در سال 2015 در بریتانیا متولد می‌شوند، یا یک مورد از هر 3 نفر، در طول زندگی خود به دمانس مبتلا می‌شوند.

      27 درصد از مردان متولد شده در سال 2015، مبتلا به دمانس خواهند شد.

      37 درصد از زنان متولد شده در سال 2015، مبتلا به دمانس خواهند شد.

      تحقیقات قبلی از این تیم، نشان داده بود که درمانی که بتواند بروز دمانس را تا 5 سال به تاخیر اندازد، قادر خواهد بود تعداد موارد مبتلا به دمانس را تا یک سوم کاهش دهد. این موسسه تمامی تلاش جهانی را برای غلبه بر این مشکل فراخوانده است.

      یکی از محققان برجسته این موسسه که مادرش در حدود 6 سال قبل، مبتلا به آلزایمر زودرس شده بود، می‌گوید: «مادر من فقط 58 ساله بود که به آلزایمر زودرس مبتلا شد. تا آن زمان، هیچ ایده‌ای نداشتیم که این بیماری ویرانگر چگونه می‌تواند یک فرد جوان را هم تحت تاثیر قرار دهد. کارهای ساده روزمره، مانند ریختن یک فنجان چای، پوشیدن لباس و خوردن غذا، به زودی به یک چالش بزرگ برای مادرم تبدیل شد. پدرم، با کمک خانواده، به مدت 5 سال از وی در خانه مراقبت کرد، تا زمانی که دیگر در برابر توهمات و رفتارهای تهاجمی و خشن وی کاری از دستمان بر نمی‌آمد. زندگی واقعا استرس‌آور شده بود.»

      نتایجی که به تازگی منتشر شده‌اند، واقعا وحشت‌آور هستند، اما چشمان هر فردی را به روی عظمت این وضعیت باز می‌کند.

Medica- Xpress