روزنامه سپید | اخبار 7 | 22 دی 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d10162
سپید: ماجرای کمبود تخت‌های بیمارستانی در بخش‌ها با تشدید آلودگی هوای پایتخت دوباره مطرح شده است. حالا دیگر آلودگی هوای تهران فقط یک موضوع اجتماعی صرف نیست و قدم به ساده‌ترین تجهیزات مورد نیاز درمان نیز نهاده و مدت‌هاست در صدر اخبار تجهیزات پزشکی قرار دارد و به واسطه کمبود تخت در بخش‌های بیمارستانی، ترافیک بیمار را به اورژانس‌ها کشانده و نه فقط داد بیماران، بلکه صدای پزشکان و پرستاران را هم در آورده است.
حسین کرمان‌پور، رئیس اورژانس بیمارستان سینا درباره کمبود تخت بستری و حاد شدن این مشکل برای اورژانس‌های بیمارستان‌ها به خبرنگار «سپید» گفت: «پس از اجرایی شدن طرح تحول نظام سلامت، اتفاق ویژه‌ای برای بیمارستان‌ها نیفتاد. اورژانس‌ها همان امکانات را دارند و این در حالی است که مراجعه مردم به بیمارستان‌های دولتی بیشتر شده و این مسئله به حاد شدن بحران اورژانس‌ها دامن زده است.»
کرمان‌پور به پُر بودن تخت بخش‌ها و مدت زمانی که یک بیمار باید در اورژانس معطل بماند اشاره کرد و افزود: «وقتی بخش‌ها پر است، دیگر اورژانس نمی‌تواند بیمار را به بخش بستری بفرستد و تخت اورژانس را خالی کند. بیمار باید زیر 6 ساعت و در نهایت 12 ساعت در اورژانس باشد، اما از آنجا که بخش‌ها با تعداد زیادی بیمار روبه‌رو هستند و ترخیص هم درست انجام نمی‌شود، اورژانس شلوغ می‌شود. ساعاتی هست که ما در بیمارستان سینا علاوه بر 30 تخت اورژانس که تعداد استاندارد برای این بیمارستان است، 30 برانکارد هم داریم که روی آنها بیماران منتظر خدمات گرفتن هستند. این باعث می‌شود که برخورد مردم و پرستاران زیاد شود. این برخوردها باعث افزایش نارضایتی بیماران و برخی برخوردها با پرسنل بیمارستان می‌شود.»
وی به راهکارهای وزارت بهداشت برای این موضوع نیز اشاره کرد و گفت: «این مشکل 2 راه حل دارد؛ اول اینکه اگر قرار است به مردم با نرخ دولتی خدمات دهیم به مشکل کمبود تخت بر می‌خوریم. مشکل این است که تعداد تخت در بیمارستان‌های دولتی نسبت به سرانه خدمات کم است، پس باید تعداد تخت بالا برود، اما متاسفانه به دلیل کمک نکردن دولت در این بخش مشکل داریم.»
کرمان‌پور راهکار دوم را این‌طور بیان کرد: «راهکار دوم ترخیص به موقع است. پزشکان باید صبح زود ترخیص کنند و برای بیماران تعیین تکلیف شود و مرخص‌شان کنند تا تخت برای اورژانس خالی شود. برای مثال در بیمارستان‌های دولتی و به خصوص بیمارستان‌های آموزشی - درمانی، بهتر است اساتید به موقع بیایند و بیمارانی که باید ترخیص شوند را مرخص کنند. در حال حاضر مشکل اینجاست که بیمارستان‌های پژوهشی، دستیار محور هستند. دستیاران به دلیل اینکه دوره دستیاری‌شان را می‌گذرانند به دلیل نداشتن تجربه کافی برای مرخص کردن بیمار واهمه دارند و نگران هستند که اگر بیمار را مرخص کنند برایش اتفاقی بیفتد.»
