سپید: آنچه می‌خوانید نامه‌ای است که یک مخاطب روزنامه سپید برای ما ارسال کرده و گرچه ممکن است دچار قضاوت و سوتفاهم باشد اما نکاتی دارد که لزوم توجه مسئولین وزارت بهداشت به شهرستان‌‌ها را گوشزد می‌کند.
من یک بیمار مبتلا به سرطان پستان هستم و در قائم‌شهر زندگی می‌کنم. بعد از اینکه خودم بر حسب اتفاق متوجه توده در پستانم شدم، به دکتر جراح مراجعه کردم و ایشان گفت باید سریعا جراحی شده و از دست دادن زمان اصلا به نفعم نیست. پس از تقریبا سه روز و انجام یک سری از آزمایش‌ها جراحی شدم و توده از بدنم خارج شد. دکتر جراح برایم توضیح داد که باتوجه به نیاز به شیمی درمانی و رادیوتراپی بهتر است به تهران مراجعه کنم، چرا که مرکز درمانی موجود کیفیت درمانی مناسبی ندارد. برای همین به تهران مراجعه کردم و آنجا نزد یکی از پزشکانی رفتم که برای من پرونده رادیوتراپی و انکولوژی تشکیل داد. ایشان وقتی فهمید که من اهل و ساکن قائم‌شهر هستم به من پیشنهاد کرد چون دوره درمان من حداقل ۸ ماه طول می‌کشد و شامل رادیوتراپی و شیمی درمانی است بهتر است که به مرکز رادیوتراپی و انکولوژی بیمارستان امام ساری مراجعه کنم و توسط متخصصین آنجا درمان شوم... بعد از اولین ویزیت، پزشک متخصص رادیوتراپی و انکولوژی به من گفت متاسفانه به‌خاطر بعضی از مسائل هیچ‌کدام از متخصصین رادیوتراپی در ساری دسترسی به تخت شیمی‌درمانی ندارند و شیمی‌درمانی در اینجا فقط توسط تخصص‌های هماتولوژی و انکولوژی انجام می‌شود. سپس من را به درمانگاه ... فرستاد. در اولین مراجعه به آنجا با اینکه سه نفر متخصص خون و انکولوژی بودند منشی‌ها من را به درمانگاه یکی از پزشکان فوق‌تخصص که سمتی هم در دانشگاه دارد فرستادند و بعد از دو هفته ماندن در نوبت بالاخره توسط ایشان ویزیت شدم. ایشان برای من 8 جلسه شیمی‌درمانی در نظر گرفت و یک خانم جوان که ظاهرا دستیارشان بود، برایم نسخه نوشت. 8 جلسه شیمی‌درمانی حدود ۵ ماه طول کشید و من طی این مدت اصلا پزشک معالجم را نمی‌دیدم و هر وقت که سراغ پزشکم را می‌گرفتم به من می‌گفتند که چون ایشان پست مهمی در دانشگاه دارند نمی‌توانند شما را ببینند...
وقتی دکترم را دیدم ایشان به من گفت که وضعیت درمان بیماران سرطانی در ساری با کل کشور متفاوت و منحصر به فرد است و فردی که مسئولیت مهمی در دانشگاه دارد اجازه نمی‌دهد جز همکارهای خودش کس دیگری شیمی‌درمانی کند. در عین حال گفت که نوبت رادیوتراپی شما حداقل ۴۵ روز دیگر است و حتی نمی‌توانم قول بدهم که از ۴۵ روز طولانی‌تر نمی‌شود.
الان دو ماه است که من در نوبت رادیوتراپی هستم. دیروز از مرکز رادیوتراپی زنگ زدند و گفتند چون دستگاه خراب شده و نمی‌توانند بگویند که کی درست می‌شود، توصیه می‌کنند به مرکز دیگری مراجعه کنم. واقعا سوال من این است که آیا این نحوه برخورد با بیماران مبتلا به سرطان اخلاقی و انسانی است؟ آیا کسی می‌تواند تضمین دهد که به تعویق افتادن درمان، باعث عود بیماری ام نمی‌شود؟ هزینه کردن‌های سلیقه‌ای تا کی باید ادامه یابد؟ سامان دادن به این وضعیت وظیفه کدامیک از مسئولین است؟
